Ασχολούμαι με τη φωτογραφία περισσότερο από 40 χρόνια, γεγονός αυτονόητο για μια οικογένεια στην οποία ο παππούς και ο πατέρας μου ήταν και αυτοί φωτογράφοι. Και μάλιστα σε μια εποχή που σίγουρα ο τομέας αυτός δεν εξασφάλιζε καλύτερη ποιότητα ζωής. Εξασφάλιζε όμως μια μαγική εσωτερική ικανοποίηση έκφρασης.
Σε ηλικία 10 ετών θυμάμαι να χειρίζομαι μια Retina της Kodak με την ίδια ευκολία που η μικρότερη κόρη μου χειρίζεται τον υπολογιστή της, το κίνητό της ή ένα game boy.
Μεγαλωμένος σε ένα τέτοιο περιβάλλον, το να γίνω φωτογράφος ήταν φυσικό επακόλουθο. Αυτό που δεν μπορούσα ποτέ να φανταστώ ήταν ότι αυτή η μικρή φωτογραφική μηχανή θα γινόταν το μοναδικό μέσο για να ικανοποιήσω όλες τις επιθυμίες και φιλοδοξίες της ζωής μου.
Στην εφηβεία μου επαναστάτησα. Δεν ήθελα να γίνω φωτογράφος. Ίσως γιατί ήξερα ήδη τόσο καλά τα στάδια της λήψης, τα μυστικά του σκοτεινού θαλάμου και του retouche, που το απρόσμενο και το μαγικό είχαν χάσει την "πραγματική" τους σημασία.
Ο πατέρας μου όμως επέμενε ότι η μαγεία δεν χάνεται. Και είχε δίκιο. Έπρεπε όμως να δουλέψω σκληρά και για πολλά χρόνια για να το καταλάβω. Και κυρίως με εμμονή και επιμονή στην αισθητική που εγώ είχα για τα πράγματα και τα πρόσωπα. Πώς τα έβλεπα και πώς εξακολουθώ να τα βλέπω· Πάντα όμορφα. Και όλοι γνωρίζουμε ότι η ασχήμια είμαι μια πραγματικότητα που υπερισχύει της ευαίσθητης ομορφιάς. Ακόμα όμως και σε ένα άσχημο πρόσωπο υπάρχει μια όμορφη πλευρά, που σκοπός μου ήταν να βρω και να την κάνω φωτογραφία. Και εάν αναρωτιέστε ποια στοιχεία χαρακτηρίζουν τις φωτογραφίες του Ντίνου, είναι τα εξής τέσσερα: συναίσθημα, προσωπική αντίληψη για το ωραίο, γεωμετρία και πείρα. Γνωρίζω όμως πλέον πολύ καλά ότι το συναίσθημα είναι πιο δυνατό από το ένστικτο και την πείρα.
περισσότερα...
και περισσότερα...

Στο 2^ο τεύχος του περιοδικού ΑΝΤΙΛΗΨΕΙΣ δημοσιεύονται φωτογραφίες και κείμενό του